آخرین اخبار

گروهی از اقتصاددانان در ادعایی تازه، ماهیت متناوب و ناپیوستگی در تولید منابع بادی و خورشیدی را مسئول افزایش هزینه‌ی نهایی برق برای مصرف کنندگان دانسته اند.
براساس مطالعه‌ی بزرگ گروهی از اقتصاددانان دانشگاه شیکاگو، فناوری پنل‌های خورشیدی و توربین‌های بادی در حال افزایش چشمگیر قیمت برق هستند. این اقتصاددانان می‌نویسند:

استاندارد‌های پورتفولیوی تجدیدپذیر (RPS) به طور درخورتوجهی قیمت خُرده فروشی برق را افزایش می‌دهند؛ به گونه‌ای که با گذشت ۷ سال از تصویب و اجرایی شدن این سیاست، قیمت برق با ۱۱ درصد افزایش به ۱.۳ سنت در هر کیلوولات ساعت رسیده و درادامه با گذشت ۱۲ سال، این عدد با افزایش ۱۷ درصدی به ۲ سنت در ازای هر کیلووات ساعت رسیده است.

مایکل گرین استون و ریچارد مک داول و ایشان نات مسئولیت این مطالعه را به عهده داشتند که البته هنوز به مرحله‌ی کارشناسی نرسیده است. در این مطالعه، شرایط در حضور و غیبت RPS بررسی شده است. به گفته‌ی آنان، این دستاورد با کمک «جامع‌ترین و کامل‌ترین مجموعه داده در سطح ایالتی» بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۵ حاصل شده است.

تحلیل‌های آنان می‌گوید گویا هزینه برای مصرف کنندگان بسیار گران بوده است. این پژوهشگران می‌افزایند:

درمجموع، ۷ سال پس از تصویب قانون RPS، مصرف کنندگان در ۲۹ ایالت از آمریکا مبلغی بیش از ۷ میلیارد دلار پول بیشتر درمقایسه با زمان قبل از آن پرداخت کرده اند.

البته، شاید افزایش هزینه‌ی برق هنگام استفاده از منابع بادی و خورشیدی چندان هم جای تعجب نداشته باشد؛ چراکه برخی می‌گویند انرژی خورشیدی و بادی مستلزم آماده به کار نگه داشتن نیروگاه‌های گاز طبیعی، سد‌های برق آبی، باتری‌ها یا برخی دیگر از منابع مطمئن است تا در زمان کاهش وزش باد یا کاهش سطح تابش خورشید به سرعت وارد مدار شوند و نیاز مصرف کننده را تأمین کنند.

این بی اعتمادی در کشور‌هایی مانند آلمان و دانمارک که حجم سنگینی از نیروگاه‌های بادی و خورشیدی دارند، باعث می‌شود حتی این کشور‌ها برای مصرف مازاد انرژی تولیدشده‌ی خود به کشور‌های همسایه نیز مبالغی بپردازند.

البته، نباید از این مسئله غافل شد که چنین ادعا‌هایی همواره با انتقاد دیگر کارشناسان مواجه شده اند. آن‌ها معتقد هستند هنگام طرح چنین اشکالاتی باید میان مفاهیم «همبستگی» و «علیت» تفکیک قائل شد و نمی‌توان به صرف آنکه گسترش منابع تجدیدپذیر و افزایش هزینه‌ی برق مفاهیمی مرتبط با یکدیگر هستند، میان آن‌ها رابطه‌ی علّی برقرار کرد.

بااین حال، اقتصاددانان تیم فعلی اشاره کرده اند مطالعات قبلی احتمالا گمراه کننده بوده اند؛ زیرا در آن‌ها سه مؤلفه‌ی هزینه بردار اصلی گنجانده نشده بود. این مؤلفه‌ها عبارت اند از: نبود اطمینان در انرژی‌های تجدیدپذیر و مقادیر زیاد زمین موردنیاز و جایگزینی منابع انرژی ارزان قیمت برای تأمین بار پایه نظیر نیروگاه‌های هسته ای. نویسندگان این مطالعه می‌گویند:

هزینه‌ی گران‌تر برق بازتاب کننده‌ی مخارجی است که انرژی‌های تجدیدپذیر بر سیستم تولید برق تحمیل می‌کند. این مخارج شامل ناپیوستگی تولید این منابع و هزینه‌های انتقال گران‌تر و هرگونه هزینه‌های سربار دیگری است که به عهده‌ی مصرف کننده خواهد بود.

این گزارش‌ها ممکن است این سؤال را در ذهن ایجاد کنند که آیا دیگر نمی‌توان انرژی‌های تجدیدپذیر را سیاست‌های مناسبی برای مقابله با تغییرات اقلیمی قلمداد کرد؟ مسلما با قاطعیت نمی‌توان اظهارنظر کرد. بااین حال، این گروه از اقتصاددانان ادعا می‌کنند هزینه‌ی صرفه جویی در هر تن کربن دی اکسید بین ۱۳۰ تا ۴۶۰ دلار نوسان دارد و این میزان حداقل چندین برابر بیشتر از تخمین‌های پیشین درباره‌ی هزینه‌ی اجتماعی کربن است.

همان طورکه پیش‌تر نیز اشاره کردیم، مطالعه‌ی اخیر هنوز در مرحله‌ی کارشناسی قرار دارد و باید دید آیا واقعا ادعا‌های تازه درباره‌ی هزینه‌ی تمام شده‌ی کربن چقدر به واقعیت نزدیک است و نهایتا چه راهکار‌هایی می‌توان برای کاهش این هزینه به کار گرفت. تا آن زمان، بهتر است همچنان سیاست‌های سبز را دنبال کنیم.
منبع: برق نیوز